Oppervlaktetechniek

Oppervlaktetechniek heeft als doel door coating oppervlakken geschikt te maken voor bepaalde toepassingen. Oppervlakken moeten immers voldoen aan de aan hen gestelde eisen met betrekking tot slijtage- en corrosiebestendigheid, hardheid, uiterlijk, glans, kleur enz. Daarbij zijn de aard van de laag en coating en het materiaal doorslaggevend.

Eigenschappen van substraten

De eigenschappen van substraten worden beschreven aan de hand van hun bindingstoestand tussen de elementaire bouwstenen en hun ruimtelijke verdeling (verzadigde bindingstoestanden). Bindingstoestanden (valentie) worden gedifferentieerd beschouwd:

• Hoofdvalenties: ionen-, atoom- en metaalbinding;
• Nevenvalenties: bijv. elektrostatische interacties.
• De basiseigenschappen worden door de aard van de chemische binding bepaald.

Karakteristiek van de metaalbinding

Tussen de metaalionen (+) en de ‘vrije’ elektronen (ook elektronengas of elektronengaswolk genoemd) bestaat een intensieve krachtwerking. Er ontstaat een zogenaamd metaalraster. Dit kenmerkt zich door een hoge stevigheid, goede vervormbaarheid, zeer goede geleiding van warmte en elektriciteit en deels hoge smelt- en verdampingstemperaturen.Elke bewerking leidt tot wijzigingen van structuur en ordening. Gevolgen zijn o.a. veranderingen van de elektrochemische potentiaal, verstevigingen/verhardingen of ook veranderingen van het oppervlakteprofiel zoals bijv. veranderingen van de elektrochemische potentiaal tot aan negatieve waarden toe en de daarmee gepaard gaande gevoeligheid voor corrosie. Als gevolg van de verstevigingen/verhardingen in de oppervlaktezone ontstaan deels mechanische spanningen die o.a. bij een coating onvoldoende hechting tussen oppervlak en toplaag tot gevolg kunnen hebben.